işid 4
Fitne Irak da Zuhur eder ve Iraktan yayılır,Allah Resulü (sav) Irakdan Taifetul Mansuranın değil fitnenin zuhur edeceğinden bahis etmiştir.
Resulullah SAV ;
-Allah’ım! Sa’ımıza ve müddümüze bereket ver/mübarek kıl. Mekke’mize ve Medine’mize bereket ver/mübarek kıl. Şam’ımıza ve Yemen’imize bereket ver/mübarek kıl, diye dua etti. Toplulukta bulunan bir adam:-Ey Allah’ın Peygamberi! Irak’ımıza da (dua et), dedi. Bunun üzerine Rasulullah (s.a.v):-Şeytanın boynuzu orada ortaya çıkacak ve fitne orada yayılacaktır, buyurdu.
(Taberani’nin rivayeti esas alınmıştır. Şam’a bereket duası farklı varyantlarıyla Buhari, Tirmizi, Ahmed, İbni Hibban ve diğerlerinde geçmiştir.)
O halde Irak dan Taifetul Mansuranın değilde Fitne ve Fesadın yayılacağı konusun da bir şüphe bulunmamaktadır.
Konu ile alakalı diğer bir hadisi incelediğimizde , Allah Resulünün (sav) söz konusu ihtilaflar yaşandığı takdirde halka en yakın grubun zafer kazanacağını vurguladığı ortadadır. Devle cemaatinin ise Tanzim Kaide nin Irak halkı ile tesis ettiği iyi ilişkileri yok ederek halkın sevgisini ve muhabbetini değil nefretini kazandığı ortadadır.
Ebu Sa’id radıyallahu anh anlatıyor: ”Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:
”Müslümanlar arasına tefrika girip (iki fırkaya ayrıldıkları) zaman dinden çıkan bir taife zuhur edecek. Onları, iki taifeden halka en yakın olanı öldürecektir.”
Müslim, Zekat 150, (1065); Ebu Davud, Sünnet 13, (4667)
Ebu Derda (r.a) şöyle rivayet etmiştir;
” Rasulullah (s.a.v):-Muhakkak ki sizler (ilerde) ordular bulacaksınız.
Bir ordu Şam’da, (bir ordu) Mısır’da, (bir ordu) Irak’ta ve (bir ordu) Yemen’de, buyurdu.
Ashab:-Ey Allah’ın Rasulü! Bizim için tercih et (hangisine katılalım)? Dediler. Rasulullah (s.a.v)da:
-Şam ordusuna katılın, buyurdu.
Ashab bu defa:-Ey Allah’ın Rasulü! Biz koyun sürüleri olan kimseleriz. Şam’a gitmeye güç yetiremeyiz, dediler.
Rasulullah (s.a.v) da:
-Şam ordusuna katılmaya güç yetiremeyen kimse Yemen ordusuna katılsın. Şüphesiz Allah Şam’a (ve ehline) benim için kefil olmuştur, buyurdu.”
(Heysemi’nin rivayeti esas alınmıştır. Ebu Davud, Ahmed, İbni Hibban, Hakim, Taberani)